Artiest info
Website
Myspace
MOULIN BLUES OSPEL - 07/05/11

We treffen de zanger/gitarist in zijn backstage caravan / eventje vlak na zijn optreden op het Moulin Blues festival in Ospel... de sympatieke (ingeweken) Texaan biedt ons meteen iets te drinken aan, want...

ik had niet gedacht dat het zo warm zou worden...

Wij ook niet, maar het is beter dan regen, en als je hier woont, klaag je niet als de zon eindelijk eens van de partij is...

Dit is de eerste keer, gewoonlijk is het verschrikkelijk koud als ik hier kom, maar dit keer is het aangenaam... wil je iets drinken? Ik heb alcoholvrij bier – om een of andere reden wil ik in Europa altijd alcoholvrij bier drinken, terwijl ik het in de VS nooit drink... ik drink helemaal niet meer, trouwens. Wanneer ik vroeger naar Europa kwam, dronk ik zo veel bier dat ik compleet niet meer functioneerde, ik heb me jarenlang belachelijk gemaakt, maar nu is dat gedaan...

Je komt uit Austin, Texas...

juist, ik woon daar momenteel zo'n jaar of 10, maar ik ben afkomstig uit Oklahoma. Ik verhuisde naar Dallas toen ik 17 was, en daar kwam ik in contact met Hash Brown, Sam Myers, Mike Morgan... ik bleef er tot in 1999, toen verhuisde ik naar Austin.
Op het ogenblik woon ik net buiten Austin, ik kocht er een huis zo'n 10 minuten zuidwaarts, en ben vorige week net getrouwd...

gefeliciteerd.

Dank je

Hoe raakte je gebeten door de muziek?

Ik groeide op met muziek, speelde een beetje piano als kleine jongen, mijn broer speelde drums, mijn grootmoeder piano en mijn grootvader speelde een beetje gitaar. Ik zal zo'n 14 geweest zijn toen ik mijn vriend Chuck Berry hoorde spelen op gitaar, en ik wist dat dàt het was wat ik wilde doen... dus ik haalde de drums boven en speelde mee met hem, maar wat ik écht wilde was gitaar spelen... Nu wil ik drums spelen, nu ik gitarist ben...

Ja, Chuck Berry, Jimmy Reed, toen ik dat hoorde, wilde ik dat ook doen op gitaar, dus kocht ik er een en leerde mezelf die Chuck Berry / Jimmy Reed-riff spelen: dum-da-dum-da... en eens ik die kende, wilde ik niets anders meer doen... dat doe ik eigenlijk nog stééds...

Je speelt dus naast gitaar ook piano en drums, je hebt niet echt een band nodig...

wel wanneer ik live speel, maar ik heb net een album opgenomen voor Delta Groove – dat trouwens heel binnenkort uitkomt – waar ik alle instrumenten zelf speel: drums, bas, piano, gitaar... ik huurde enkel een saxofonist!

Heb je een muziekopleiding gehad?

Nee, niet écht, ik keek hoe anderen het deden... ik moet toegeven, ik kreeg wel één les van Mike Morgan toen ik zo'n 17 was, dat wel.
Maar ik ging naar zo veel gitaristen kijken, die ik allemààl als mijn leraar beschouw, want van elk van hen leerde ik iéts.

In mijn laatste jaar middelbaar nam ik muziekles en zakte voor gitaar: ze wilden me jazz leren spelen en ik wilde Albert King spelen. Dus ik zakte - en stopte dan maar met school... ik leerde wel een beetje Charlie Parker, maar dat is moeilijk op gitaar en ik voélde dat dit niet was hoe ik wilde spelen: hij was een jazz muzikant en ik vond hem veel te stijf...

Kan je ons iets vertellen over je allereerste optreden, of bedek je dat liever met de mantel der liefde?

Mijn àllereerste optreden was op drums in een talentenjacht van onze kerkgemeenschap, samen met mijn vriend op gitaar. Ik probeerde een shuffle te spelen, en we wonnen nog ook, al begrijp ik nog steeds niet hoe dat kon, we waren niet echt goed...

Heb je last van podiumangst?

Vroeger beefden mijn handen zo erg dat ik bang was dat ik lead zou moeten spelen – ik herinner me dat ik in Dallas in de Blue Cat speelde en we kwamen op en ik zag het publiek en werd zo zenuwachtig... toen ik eindelijk mijn hand een akkoord kon doen nemen, wilde ik die hand niet meer bewegen, ik wilde gewoon dat éne akkoord blijven spelen, omdat ik bang was dat ik in de fout zou gaan.

Wat was je eerste gitaar?

Een goedkope akoestische die mijn grootvader voor me kocht op een vlooienmarkt. Mijn eerste elektrische gitaar was een 62 reissue Stratocaster. Wel dat was de eerste échte gitaar, daarvoor kocht ik een andere waar ik het liever niet meer over heb. Ik werkte in een wasserij en spaarde mijn geld en kocht een verschrikkelijk slechte gitaar... maar de eerste échte was de Stratocaster.

En je bent nog steeds een “Fender man”. Ik zag je daarnet spelen op een Tele met een niet alledaags element er in...

Een vriend van me maakte die gitaar, het is een Tele body met een Squier neck en een Kay pick up die een echt nijdige klank heeft, maar de gitaar die ik het meeste gebruik is mijn witte Stratocaster, daar keer ik altijd naar terug omdat ik daar de meest verscheidene klanken kan uithalen, ik kan er clean mee spelen, en echt 'dirty'... dat is voor mij de meest veelzijdige gitaar.

Is die volledig origineel of heb je er wat aan geknutseld?

Ik veranderde enkel de elementen, voor Rio Grande's, maar verder is ze volledig origineel: een reissue 'Relic 1960'. Ik zou wel graag een échte 1960 Stratocaster hebben, maar dat is me toch een iétsje te duur...

Je speelt op lampenversterkers, gebruik je ook effecten?

Nee, afgezien van reverb en heel af en toe vibrato gebruik ik geen effecten, omdat het te bewerkelijk is: je moet de pedaaltjes meesleuren, zorgen dat je reservebatterijen hebt en ze beïnvloeden de klank van de gitaar. Ik hou van de pure klank van de gitaar, ik hou niet van vervorming, want die haalt de ziel uit je klank.
Ik weet dat Stevie (Ray Vaughan) een Tube Screamer gebruikte, en ik had er ook zo een, maar het werd gewoon te luidruchtig, en toen leerde ik hoe ik mijn klank kon maken met de knoppen op mijn gitaar en de versterker...

Heb je altijd met je vingers gespeeld, of begon je met een plectrum zoals de meesten?

Ik begon pas een paar jaar geleden zo te spelen, omdat ik mijn plectrums constant liet vallen, dus ik dacht “ik speel met mijn duim” en na een tijdje kreeg ik daar eelt en lukte het vrij goed.

Ik kan ook niet zo snel spelen, maar daar hou ik eigenlijk van; met een plectrum wil ik te veel doen en gaat mijn timing in de mist, met mijn vingers hou ik beter de groove én ik kan verschillende klanken uit de gitaar halen, je voélt de snaren beter.

Ik las een artikel van jou op je website over “rhythm guitar, a lost art” (ritme gitaar, een verloren kunst), vandaag zag ik je in een driemansformatie zonder bassist...

Johnny (Mueller) is een van de weinige kerels waar ik dat kan mee doen. Maar als je die ouwe Chicago blues bands bekijkt, die hadden vaak geen bassist – Hounddog Taylor bijvoorbeeld, die klonk echt rauw, maar hij had geen bassist... Zo lang er iemand die basis speelt en aan de gang houdt, kan je zonder bassist, als je een bepaalde soor tmuziek speelt tenminste. Het is moeilijk om het altijd te doen, maar voor Jimmy Reed, Robert Nighthawk, Muddy Waters, Little Walter, Jimmy Rogers nummers kom je er wel met 2 gitaren zonder bas.

Het is mogelijk als je de juiste mensen hebt en de juiste muziek kiest, ik bracht een album uit met de Muellers en het festival vroeg me of ik dit hier wilde brengen, vandaar...

Maar inderdaad, ritme gitaar is een verloren kunst; weinig mensen weten hoe het moet, maar ik hou er van. Het belangrijkste is dat je die basis aan de gang houdt... het zit hem in je vingers:  je duim op die lage snaren geeft je die echt lage klank...

Je speelde hier vandaag op een groot festival; wat verkies je zelf: openlucht festivals, grote concertzalen of cluboptredens?

Ik houd van openlucht en grote zalen, maar als ik mocht kiezen, zou het openlucht zijn: ik hou van de atmosfeer, en het is meestal overdag... ik speel niet graag meer in bars, ik weet niet of dat komt doordat ik ouder ben geworden of omdat ik probeer niet meer te drinken en een verantwoordelijk mens te zijn. Ik speel liever waar mijn muziek ook de gemiddelde mens bereikt die niet 's avonds laat naar clubs gaat. Ik weet dat als ik niet op tournee ben, ik liever thuis bij mijn vrouw ben.
Openluchtfestivals hebben eigenlijk enkel voordelen: je moet minder lang spelen, je wordt beter betaald, je kan meer merchandise verkopen en je kan zo luid spelen als je maar wil...

Dit festival heeft trouwens een goeie line up; ik wou altijd al Nick Moss en John Németh eens aan het werk zien

Je overeenkomst met Delta Groove...

Is een grote kans voor mij, dit kan me helpen een goede manager te vinden in de Verenigde Staten en Randy Kortchoff steunt zijn artiesten erg. Ik had vroeger een platencontract met Cannonball, maar die wisten niks van blues en steunden me niet. Delta Groove helpt me een manager te vinden, een goeie band samen te stellen, optredens vinden... dus dat is een goede zaak voor mij. Ik hou ook van de nieuwe plaat, het was leuk om te doen: ik nam thuis op, lekker makkelijk en het kostte me niks, ik hoefde geen muzikanten te betalen, dus...

Mijn platen beginnen nu pas te klinken zoals ik het wil. Alle voorgaande waren eigenlijk oefeningen; nu ben ik volwassener en accepteer ik mijn tekortkomingen als gitarist en als zanger. Als ik de oude platen hoor denk ik wel eens “auw...”, maar tegenwoordig gaat het goed en ik hoop dat het steeds beter wordt, dat is mijn doel.

Dank je voor het interview...

Dank jùllie voor het interview, jullie zijn het beste blues magazine dat ik in jaren heb gezien en ik vind het echt leuk dat jullie mij wilden interviewen, het doet goed te weten dat mensen mijn muziek en inspanningen appreciëren.

jaybee